บทสรุป ภาษากับการสื่อสาร

สรุป บทที่ ๑ ภาษากับการสื่อสาร
ภาษากับการสื่อสาร
ภาษา หมายถึง เครื่องมือที่ใช้ในการสื่อสารเพื่อทำความเข้าใจของระหว่างมนุษย์ โดยใช้ภาษาในการถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดไปยังผู้อื่น
ธรรมชาติของภาษา
ภาษาเกิดจากการเรียนรู้ เลียนแบบ ถ่ายทอดจากบุคคลในสังคมเดียวกัน
ภาษาเป็นเครื่องมือในการสื่อสาร
ภาษามีโครงสร้างเป็นระบบระเบียบ
ภาษาประกอบด้วยเสียงและความหมาย
ภาษากำหนดโดยสังคม
ภาษามีการเปลี่ยนแปลงได้ ตามความนิยม ตามวัฒนธรรมหรือวิทยาการใหม่ ๆ
ประเภทของภาษา
วัจนภาษา(ภาษาถ้อยคำ) คือ เสียงที่มนุษย์ตกลงกันเพื่อทำหน้าที่แทนมโนภาพ
อวัจนภาษา (ภาษาสัญลักษณ์) คือ กริยาท่าทาง ที่ปรากฏแล้วสามารถสื่อความหมายได้ เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ภาษากาย
ระดับของภาษา
ระดับของภาษา คือ ความลดหลั่นของถ้อยคำ และการเรียบเรียงคำเพื่อให้เหมาะสมกับ โอกาส สถานที่ กาลเทศะ ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ส่งสารกับผู้รับสาร
ภาษาแบบแผน ภาษาระดับนี้ใช้ในการพูดและการเขียนที่เป็นทางการ โดยคำนึงถึงความถูกต้องตามกฏเกณฑ์ระเบียบของภาษา ความสุภาพและมารยาทเป็นประการสำคัญ
ภาษากึ่งแบบแผน ภาษาระดับนี้ใช้ในการพูดและการเขียนที่ไม่เป็นทางการมากนัก คล้ายกับภาษาในระดับแรก แต่ลดความเป็นการเป็นงานลงมา
ภาษาปากหรือภาษากันเอง ภาษาระดับนี้ใช้พูดในชีวิตประจำวันเป็นส่วนใหญ่ ใช้ในวงจำกัด
ภาษาต่ำ ภาษาระดับนี้ถือเป็นคำไม่สุภาพ จัดเป็นคำต่ำ หรือคำหยาบ นิยมพูดระหว่างเพื่อนในวัยเดียวกันและมักใช้เฉพาะที่รโหฐาน ไม่นิยมเขียนเป็นลายลักษณ์อักษร
ภาษามาตรฐาน
เหตุที่ต้องมีการเลือกภาษามาตรฐาน เพราะว่า ในแต่ละประเทศมีภาษาถิ่นต่างๆ มากมายหลายชนิด ด้วยเหตุนี้จำเป็นต้องเลือกภาษาถิ่นใด ถิ่นหนึ่งเป็นภาษาที่ใช้ในวงราชการ คนไทย จึงเลือก ภาษาถิ่นกรุงเทพมหานคร เป็นภาษามาตรฐาน